Dacht dat met die klap echt de deur dicht zou zijn
maar zie nu dat je jas er nog tussen zit
ik vind me kleinzerig, maar die tocht doet me pijn,
maakt dat ik vecht, blijf hopen en bid

Dus wees nu maar eerlijk en hard, zet een stap
en nog een en meer uit mijn leven
Negeer me als ik je zeg da’k niet snap
waarom je niet blijft, desnoods even,

waarom ik niet wil dat de deur zich echt sluit,
waarom ik – genadebrood etend –
verlang naar een woord, naar je stem, naar je huid,
mezelf volledig vergetend

door alles wat was, elke ruzie, die lach
om iedere dag, hoe we deden
om al wat ik hoopte, er was, wat ik zag
om steeds weer uitbundig tevreden

Maar doe nu maar dicht, sluit de deur met een klap
Doe mij maar de pijn, laat me janken,
me vloeken en huilen en dan stap voor stap
weer toekomen aan je bedanken

voor alles wat was, elke ruzie, die lach
voor iedere dag, hoe we deden
voor al wat ik hoopte, er was, wat ik zag
voor steeds weer uitbundig tevreden

Natuurlijk kan ik de deur zelf wel sluiten
maar ik wil nog niet dood, ik wil blijven
dus hou me nog even en even niet buiten
laat me je naam maar mooi rond schrijven