Men zegt dat Lazare en Cecile
Op een maanverlichte nacht
Zwijgend vluchtten uit het dorpje
Waar ze waren grootgebracht
Dat de maan Cecile tooide
Met een stralend bruidstoilet
Rond Lazare een mantel plooide
Met de zilveren dauw bezet
Ach - men had wel in de gaten
Dat Cecile een rare was
Dat ze met de vogels praatte
En soms danste in het gras
En men lachte om Lazare
Die zijn bootjes van papier
In het zwarte ven liet varen
En dan straalde van plezier

Men zegt dat Lazare Cecile
Aansprak op een zomerdag
Dat Cecile hem herkende
Bij de eerste oogopslag
Want zijn wereld was de hare -
Men bekeek hen met wat spot
Maar men had niet veel bezwaren
Ach, de dwaas zoekt toch de zot
Toen de eerste bladeren vielen
Ging de roddel door de straat
Dat ze dikker werd, Cecile
En de spot sloeg om in haat
Daar beneden zou ze branden
Die de duivel had bemind
Maar Cecile vouwde haar handen
Om haar ongeboren kind

Men zegt dat Lazare en Cecile
Op een maanverlichte nacht
Zwijgend vluchtten uit het dorpje
Waar ze waren grootgebracht
En ze gingen op de vleugels
Van de late zomerwind
Naar een land achter de heuvels
Naar een toekomst voor hun kind
Misschien dat het dorp verwachtte
Dat ze boetten voor hun daad
Misschien zag men in gedachten
Al hun lijkstoet in de straat
Maar wie lang heeft moeten leven
In een diepe eenzaamheid
Wil zijn leven niet meer geven
Als de liefde hem bevrijdt

Men zegt dat Lazare en Cecile
Zijn getrouwd diezelfde nacht
Bij het ven waar ze zo dikwijls
Op elkaar hadden gewacht
En de maan vormde twee ringen
Waar zijn beeld in tweeen brak
In de rusteloze kringen
Van het zilveren watervlak
Ik alleen zag hoe ze gingen
Want ik had hun vlucht verwacht
Nooit zal iets het beeld verdringen
Van hun schoonheid in die nacht
O Cecile, o Lazare
Wees gelukkig met je kind
Want een hart kent geen bezwaren
Als het zondermeer bemint