Toen ze weg ging bij de dokter
Een receptje in haar tas
En zijn zorgelijke stem nog in haar oren
Had de pijn een naam gekregen
Wist ze dat het reuma was
En dat alles nooit meer zijn zou als tevoren
In haar flatje aangekomen
Is ze op de bank gaan zitten
Licht gebogen met haar regenjas nog aan
En zo heeft ze in haar eentje
Tien minuten zitten huilen
En toen is ze naar de apotheek gegaan

Maanden kon ze moeilijk wennen
Aan een leven als patient
En een toekomst in het teken van verliezen
Ook de baan waarop ze trots was
Want ook daaraan kwam een eind
Maar ze had de dingen niet meer voor het kiezen
Zelfs de dagelijks zaken gaven meer en meer problemen
Elke handeling leek een huzarenstuk
Koffie zetten, veters strikken
Telkens liet ze kopjes vallen
Maar die scherven brachten zelden nog geluk
Maar er waren ook wel dagen
Dat het beter ging met haar
Dat ze net als vroeger wandelingen maakte
Uren door de duinen dwaalde met het zonlicht op het haar
Zonder dat ze een keer buiten adem raakte
En dan zag ze hoge dennen wuivend boven struik en braam
Pijnbomen dacht ze, wat een wonderlijke naam

Met de jaren werd ze zieker
Kon ze minder dan ze mocht
Mocht ze minder dan de dokter haar zou gunnen
En al slikte ze haar pillen en al knokte ze en vocht
Onafwendbaar kwam die dag van niets meer kunnen
Op een ochtend in augustus kwam een witte ambulance
Ze zag het en wist die komt voor mij
Dat men eindelijk geslaagd was om een plaatsje vrij te maken
In zo'n huis vol met zieke mensen zoals zij
Af en toe reed een verpleegster
Eens een eindje met haar om
Door die grote tuin vol oude dennenbomen
En dan piekerde ze over wat haar nog te wachten stond
En dan voelde ze opnieuw de tranen komen
En dan keek ze naar haar handen
Even knoestig en net zo krom
Pijnbomen dacht ze, maar ze wist allang waarom