De eerste keer dat 'ie ging rijen, was met z'n moe
Ze gingen samen naar 't armhuis, naar opoe toe
Hij werd geknuffeld en geknepen, z'n koontjes rood
Dan deed 'ie stil een kleine boodschap in opoes schoot
En was 'ie moe of had 'ie dorst, of lag 'ie maar even te klagen
Dan gaf z'n moeder 'm de borst en reed 'm in z'n kinderwagen
Dat was z'n eerste equipage

De tweede keer dat 'ie ging rijen, was met z'n meid
Naar het stadhuis, om te gaan trouwen, een bange tijd
Hij kon de koets niet eens betalen, 't ging op de pof
En de portier dacht bij z'n eigen: Dat wordt me een sof
Toen 'ie niet wist wat 'ie zou doen en wat 'ie de koetsier wel zou zeggen
Liet 'ie z'n botterbrieffie toen als fooitje in de trouwkoets leggen
Dat was de tweede equipage

De derde keer dat 'ie ging rijen, was op een dag
Dat 'ie met drie gebroken ribben te kermen lag
Hij had een ongeluk gekregen met een machien
Omdat 'ie met z'n dronken ogen geen steek kon zien
Z'n lichaam scheurde van mekaar, hij vloekte en wilde gaan pleien
De dienders brachten een brancard, om 'm naar 't gasthuis toe te rijen
Dat was de derde equipage

De vierde keer dat 'ie ging rijen, was 'ie gesnapt
Toen had 'ie stiekum, bij een tapper, een fles gegapt
Hij was kapot van de ellende en van de drank
Hij had genoeg van al z'n kind'ren en hun gejank
De wanhoop sloeg 'm naar z'n kop, zo'n leven dat kon 'ie niet dragen
De rijkspolitie pikte 'm op, toen ging 'ie in een gevangeniswagen
Dat was de vierde equipage

De vijfde keer dat 'ie ging rijen, was 's morgens vroeg
Hij had dilirium gekregen, 's nachts in een kroeg
Hij werd begraven van de armen, omdat 't mot
Van al 't sjouwen en 't drinken ging 'ie kapot
En toen de buurt 't nieuws vernam, zat niemand te snikken en klagen
Totdat z'n sjofele doodskist kwam, toen reed 'ie in een dodenwagen
Dat was de laatste equipage