Je hebt mensen die nooit een fout maken bij het pianospelen.
Mijn pianoleraar was ook zo iemand. Ik vroeg hem eens: "Hoe krijgt u dat
toch
voor elkaar om nooit een fout te maken bij het pianospelen?"
"O", zei hij, "om eh, om n-nooit een f-f-fout te maken bij bij eh, bij het
pianospelen,
is eh, is eh, volgens mij een k-kwestie van eh, w-w-wanneer je maar eh,
elk
m-moment van de dag dat je vrij bent con-consequent oefent en je houdt dat
lang
genoeg vol d-dan wordt eh, d-d-dan wordt op den duur wordt eh,
pi-pianospelen...
n-net zo ge-gemakkelijk als praten"
Hij zei een keer: "Deze deze etude heeft heeft Mozart Mozart geschreven
geschreven
in Baden Baden". Het rolde er in een keer uit.
Hij vervolgde: "En het is later op-opgedoken in Nederlands Gui-Gui,
Ne-Ne-Nederlands
Gui, Nederlands Gui, Nee Nederlands Nederlands Gui, Neder-lands Gui"
Ik vroerg: "Wilt u Nederlands-Guinea zeggen?" Hij zei: "Ja". Ik zei: "Daar
komt u nooit
Uit".
"Zou je denken?"
"U komt er nooit uit".
"Ik wil het toch graag proberen".
"Nou, gaat uw gang".
Hij probeerde: "Nederlands Gui-Gui, Nederlands-Gui, Nederlands Gui,
Nederlands
Gui-Guin, Nederlands Guinn-Guinnn, Nederlands Guin Gui... Nee. Ja!"
Ik vroeg: "Nederlands wat?" Ja, het ging zo verrekte snel ineens.

Ik liet mijn pianoleraar ooit mijn echoapparaat zien.
"Wat kost zo'n echoapparaat nou eigenlijk?", vroeg hij. Ik zei: "Ja, zo'n
echoapparaat
kost wel een stuiver". "En hoe werkt dat dure ding dan?" Afijn, ik liet
hem de werking
zien. "Goh", zei hij, "da-da-daar heb heb heb je toch niet niet zo'n duur
duur
appa-apparaat voor no- voor nodig?"