Dæ æ jaddi me rart koss det kan gå te.
Tenk at du går i lag med meg.
Og om det blæs kalt, æ eg varm og heit,
for du æ den finast eg veit.

I granskande skin frå ei gatelykt,
æ 'kji alt like trygt.
Og spør du meg no, bi eg heilt i beit:
Koffår den finast eg veit?

Men når dyna varmar kring oss båe to
i mørke natta,
ska eg kviske i øyra ditt og svara på
koffår du æ den finast eg veit.

Kor eg henta alt motet frå
Kan 'kji eg forstå.
Men ein ting veit eg klart og greit:
At du æ den finast eg veit.

Nei, at eg skulde ha slik tur, det æ 'kji te å tru!
Når alt va slutt, og eg skull gå, ved døra der stod du!