'n Ziekentrooster was gestorven
Zoals dat met elk mens geschiedt
Hij had 't beste deel verworven
Maar d'arme weeuw zat in 't verdriet!
Ze vond zich eenzaam en verlaten
Geen troost van vreemden kon haar baten
De ware trooster was er niet!

Wel poogden vrienden en vriendinnen
Haar hart weer voor de vreugd' te winnen
Wel sprak men steeds: "Vergeet je lot
Je man was van omhoog gegeven
'n Hoger macht nam weer z'n leven
Berust dus in de wil van God!"

"Nee", sprak ze, "ik kan hem niet vergeten
Onmoog'lijk, alles wat m'omringt
En telkens me weer in d'ogen springt
Doet mij 't verlies te smart'lijk weten!
Daar ligt nu z'n beste zwarte rok
Daar staat z'n bruine wandelstok
(Och, 't hart wordt me vaneen gereten)
Die 'k hem gaf, toen 'k was zijn bruid!
Daar hangt", en haar gemoed schoot volder
"Daar hangt z'n broek nog van de zolder
Maar ach! de trooster is d'r uit"