Rüzgarýn türkülerini fýsýldýyor aðaçlar Yorgun gecelerde Sessiz bir þehrin uyuyan karanlýðý Farkýnda bile deðil korkularýn Bir bebeðin feryadý duvarýn ardýnda Ýþte umudun uyuyan sesi Ve iþte hayatýn uyuyan rengi Gözler gördükçe kalpler çarptýkça Muttluluðu bile yeter o gül koktukça Doðmalý aþklar aþýklar sarýlmalý Bir þiirin korkusuz dizelerinde Umutlarý zaman zaman Kaybederim aman aman Boþuna aðlamam bilesin Yalnýz da deðilim böyle her zaman