Tak mína hönd, lítum um öxl leysum bönd
Frá myrkri martröð sem draugar vagg' og
Velta, lengra, laegra, oft vilja daginn svelta

Stór, agnarögn, oft er dýrð í dauðaþögn
Í miðjum draumi sem heitum höndum vefur, lengra
Haerra á loft nýjan dag upphefur

Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér
Og allt sem verður, sem var og sem er
Núna

Knúið á dyr, og uppá gátt sem aldrei fyrr
Úr veruleika sem vissa ver og klaeðir, svengra
Naer jafnoft dýrðar daginn faeðir

Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér
Og allt sem verður, sem var og sem er
Núna

Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér
Og allt sem verður, sem var og sem er
Núna