Vader nam me met zich mee. Ik was maar amper tienHij zei : zie je die rozen daar. Toen liet hij mij iets zien
Een mens is als een rozenstruik. Zijn woorden lief en zacht
Maar niemand kent de binnenkant van een mensenhart

Rozen zijn net als liefde en je krijgt ze vaak cadeau
Maar ze laten heel verrassend in je hart soms sporen na
Rozen zijn lief en aardig en de geur bedwelmt je zo
Maar de doornen op hun stengel laten ook soms wonden na

Ik herinner mij nog goed. Ik was een jonge man
Een meisje dat mijn leven als een glimlach binnenkwam
We schreven onze namen op een boomstam van een den
Hoe het kwam, ik weet het niet. Ik hoorde vaders stem.

Rozen zijn net als liefde en je krijgt ze vaak cadeau
Maar ze laten heel verrassend in je hart soms sporen na
Rozen zijn lief en aardig en de geur bedwelmt je zo
Maar de doornen op hun stengel laten ook soms wonden na

Op een dag verdween de zon. Mijn leven werd een hel
In de ogen van mijn meisje was het maar een spel
Zij verliet me voor een ander. 't Klinkt misschien banaal
Maar de woorden van mijn vader kleuren dit verhaal

Rozen zijn net als liefde en je krijgt ze vaak cadeau
Maar ze laten heel verrassend in je hart soms sporen na
Rozen zijn lief en aardig en de geur bedwelmt je zo
Maar de doornen op hun stengel laten ook soms wonden na

Rozen zijn als de liefde en je krijgt ze vaak cadeau
Maar ze laten heel verrassend in je hart soms sporen na