’t kille neonlicht beschijnt
de trein die in de nacht verdwijnt
en ik
slaak ’n hopeloze zucht
wolkjes in de zwarte lucht
en ik

ik kijk niet meer om
moet weg van dit perron
want iedereen kan mij zien janken

nooit meer
ik zei, nooit meer
ik zei, nooit meer zal ik, ooit weer

leren weer alleen te zijn
leven met een beetje pijn
kan ik
vrijen zonder houen van
met zomaar iemand nu en dan
kan ik

maar hoe overdag
zonder jouw lach
wie wijst me op al m’n fouten

nooit meer
ik zei, nooit meer
ik zei, nooit meer zal ik, ooit weer

oh ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen

als je straks weer voor me staat
zoals het nu al jaren gaat
zal ik
doen alsof er niets meer is
zeggen dat ik jou niet mis
want ik

kan niet nog ’n keer
opnieuw zonder meer
proberen jou hier te houden

nooit meer
ik zei, nooit meer
ik zei, nooit meer zal ik, ooit weer

oh ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen