Eelke en Etsje dat waren twee mensen
heel doodgewoon net as de rest.
Se wúden graag trouwe mar se hadden gien woaning
en daaran hat Etsje geweldig de pest.
Mar op een dag toen su ut mar weze
se kochten een arkje ut was wel niet groat.
Mar ach wat geeft ut se waren gelukkig
En nou leit der die ark bij ons in de sloot.

Refrein:

En we hewwe een woanskip
en ut leit an de Singel
en we hewwe een Arkje
't is ons ideaal.
En komme jim noch ris bij ons an de Singel
kom dan in ons woanskip gerust allemaal.

Mar op een keer sei plotseling Etsje
kiek noe ris Eelke hoe dat noe weer komt.
Ik sit hier otverdorie met de fúten in 't water
der sit een gat as een fuust in de romp.
Ut water dat steef snel en de meubels die dreven
de kans op verdrinken die was toen heel groat.
Want gien van beiden konden se swemme
se dreven de deur út op een tafelspoat.

Refrein

Se trokken die skuit toen vlug naar de helling
daar stopten se heel vakkundig ut lek
En Etsje ging toen de meubels weer poetsen
Ut Pluus van de clubkes zag blauw van de drek
Se leiden niet lang bij ons an de Singel
toen kwawm er een pliesje so één met een pet
hij sei jimme mutte hier futweze mensen
jim hewwe de stad met jim woanskip besmet.

Refrein

Se hewwe die skuit naar de Potmar getrokken
We protesteerden mar ut gaf ons gien biet
Want weet je waarom, ut is Jan met de pet maar
die mutte su hewwe en de groaten júst niet.

Refrein